خانواده ستون هویت و ثبات در فرهنگ فیلیپینی محسوب می شود، بنابراین بهبودی از اعتیاد اغلب به یک تجربه جمعی تبدیل می شود. هنگامی که یکی از عزیزان وارد توانبخشی می شود، کل خانواده به طور همزمان با احساسات مختلفی دست و پنجه نرم می کند - غم، گناه، امید و بهبودی. برای کنار آمدن، اعتماد باید بازسازی شود، نقش های درون خانواده باید تغییر کند و قدرت از روابط تزلزل ناپذیر گرفته شود.

در حالی که تجربه هر خانواده شخصی است، اغلب تجربه بسیاری را نیز منعکس می کند. بر اساس مطالعه ای که در سال 2024 توسط Derasin و همکاران انجام شد، خانواده اغلب منبع اصلی حمایت عاطفی و مالی برای کسانی است که تحت درمان هستند. اما با آزمایش هایی همراه است - از انگ گرفته تا تلفات عاطفی شدید دیدن مبارزه یکی از عزیزان.

هنگامی که یکی از اعضای خانواده وارد توانبخشی می شود، ترکیبی از تسکین و ترس وجود دارد - تسکین از اینکه قبلا به دنبال کمک بوده است، و ترس از آنچه ممکن است در آینده اتفاق بیفتد. بسیاری از خانواده ها بی خوابی، اضطراب شدید و گاهی افسردگی را تجربه می کنند. از دست دادن یکی از عزیزان در زندگی روزمره خلأیی را به جا می گذارد که پر کردن آن سخت است.

شفا با درک آغاز می شود. همانطور که جان تای، رئیس پل های امید، گفت: «ما مبارزه عظیم مرتبط با سوء مصرف مواد را درک می کنیم و اینکه درخواست کمک چقدر دشوار است. به همین دلیل است که ما با خانواده ها و افراد در سراسر کشور تماس می گیریم - تا درمان اعتیاد با کیفیت بالا، حرفه ای و خصوصی را برای همه در دسترس قرار دهیم.

پل های امید، یکی از شبکه های توانبخشی پیشرو در کشور، به عنوان پناهگاهی برای خانواده هایی عمل می کند که نه تنها به دنبال درمان بلکه تغییر هستند. آنها بیش از 10 مرکز در سراسر فیلیپین دارند و از رویکرد فراگیر خانواده استفاده می کنند - زیرا بهبودی تنها در صورتی موثر است که خانه در این فرآیند گنجانده شود.

یکی از سخت ترین جنبه ها برای یک خانواده، یادگیری تعیین مرزها است. قبل از توانبخشی، بسیاری در وابستگی متقابل گرفتار شده بودند - مراقبت بیش از حد، انکار حقیقت، یا از دست دادن رفتار نادرست. پس از توانبخشی، خانواده تشویق می شوند تا آن را تغییر دهند - از کنترل به حمایت معنادار.

پل های امید به خانواده ها کمک می کند تا روابط سالم تری ایجاد کنند. این شامل خانواده درمانی، برنامه ریزی مراقبت های پس از آن، و آموزش در مورد پیشگیری از عود است. هدف آنها نه تنها درمان فرد، بلکه دادن توانایی بهبودی طولانی مدت به خانواده است.

ایمان برای نحوه برخورد خانواده های فیلیپینی با آن ضروری است. گروه های دعا، کلیساها و مشاوره معنوی اغلب به گرایش تبدیل می شوند. حمایت روستا یا گروه های همسالان نیز آرامش را فراهم می کند - به آنها یادآوری می کند که تنها نیستند.

همانطور که یکی از فارغ التحصیلان پل های امید در شهادت خود گفت: "خانواده من فقط منتظر تغییر من نبودند - آنها با من تغییر کردند. آنها یاد گرفتند، بخشیدند و رشد کردند. این چیزی است که مرا نجات داد."

بهبودی پس از توانبخشی به پایان نمی رسد. خانواده باید به سازگاری، صحبت کردن و بهبودی ادامه دهند. این یک سفر طولانی است، اما ممکن است. با کمک سازمان هایی مانند Bridges of Hope که مراقبت های مادام العمر را ارائه می دهند، خانواده هرگز تنها نیستند.

جان تای بر نقش خانواده در بهبودی تأکید کرد: "ما می خواهیم افرادی را که جان خود را برای مأموریت بهبودی و امید خود به خطر می اندازند، قدردانی کنیم." این مأموریت نه تنها شامل کسانی است که تحت درمان، بلکه خانواده ها را نیز شامل می شود - آرام، شجاع و بدون قید و شرط حمایت.

در فرهنگ اول خانواده، جای تعجب نیست که حتی در بحبوحه اعتیاد، خانواده های فیلیپینی هنوز راهی برای تبدیل درد به امید پیدا می کنند - و هر زخم را پر می کنند.