بسکتبال در فیلیپین چیزی بیش از یک بازی است - این یک فرهنگ است. این یک هویت است. این احساسی است که در هر درباری در روستا، در هر کودکی که رویای تبدیل شدن به قهرمان محلی بعدی را دارد، دفن شده است. ما یک نیروگاه بسکتبال هستیم. اما با وجود این، کاهش تدریجی صنعت بسکتبال حرفه ای ما - به ویژه انجمن بسکتبال فیلیپین (PBA) که زمانی مفتخر بود - نگران کننده است.

PBA که در سال 1975 تأسیس شد، قدیمی ترین لیگ بسکتبال حرفه ای در آسیا است که پس از NBA و ABA ایالات متحده در رتبه دوم قرار دارد. پنجاه سال تاریخ. نیم قرن افتخار، یادآوری و یادبود. اما نور ورزشی این کشور به آرامی درخشش خود را از دست می دهد - علاقه بینندگان در حال کاهش است، بازیکنان می روند و سیستم در حال پیر شدن است.

چه اتفاقی افتاد?

ریشه مشکل در مدل کسب و کار اشتباه نهفته است. برخلاف NBA یا لیگ های بزرگ اروپایی که به عنوان یک تجارت میلیارد دلاری رشد می کنند، اکوسیستم ورزشی ما - از جمله بسکتبال - بر اساس سود نیست، بلکه بر اساس حمایت شرکت ها است.

به عبارت دیگر، بسکتبال حرفه ای در فیلیپین یک تجارت نیست، بلکه یک یارانه است.

شرکت ها تیم ها را نه برای سود، بلکه به عنوان بخشی از بودجه بازاریابی خود تامین می کنند. نام تیم ها همه تبلیغات برند آنها است. هیچ درآمدی از رسیدهای دروازه وجود ندارد. همچنین فروش قابل توجهی برای کالا وجود نداشت. هیچ سیستم مشخصی برای تقسیم درآمد در تلویزیون وجود ندارد. تیم ها پول در نمی آورند. آنها شکست خوردند. بنابراین وقتی بودجه ها کاهش می یابد یا استراتژی های بازاریابی تغییر می کند، تیم ها از هم می پاشند، بازیکنان شغل خود را از دست می دهند و لیگ در معرض خطر قرار می گیرد.

قرار نیست طولانی مدت باشد.

ما صنعتی داریم که مالک آن درآمدی ندارد، بازیکنان ناامن هستند و هواداران به آرامی اشتهای خود را از دست می دهند. بدون مشوق های مالی، دلیلی برای پیشرفت وجود ندارد، انگیزه ای برای نوآوری وجود ندارد. بنابراین ما بارها و بارها در یک لیگ قرار می گیریم - همان تیم ها، چهره های یکسان و متأسفانه، همان مشکلات.

این را با لیگ های جهانی مقایسه کنید که در آن ورزش به عنوان یک صنعت سرگرمی در نظر گرفته می شود. در آن سیستم ها، هواداران مشتری هستند، بازیکنان دارایی هستند و تیم ها کسب و کارهای واقعی هستند. هدف ایجاد ارزش است - از طریق فروش بلیط، حقوق رسانه، حمایت های مالی، رویدادها و کالاها. بدهی وجود دارد زیرا انتظار می رود سودآور باشد.

در فیلیپین، این مدل قدیمی باقی مانده است - بازیکنان حقوق می گیرند، اما ماشین توسط سخاوت هدایت می شود، نه رشد.

بدتر از آن، دیدگاه "حمایت گرایانه" ما را محدود می کند.

ما بازیکنان خارجی را محدود می کنیم، حتی آنهایی که خون فیلیپینی دارند. ما به ندرت مربیان خارجی را می پذیریم، گویی حضور آنها تهدیدی برای هویت ما است. به جای پذیرش ماهیت جهانی بازی، خود را در آن حبس می کنیم - فکر می کنیم خلوص را حفظ می کنیم، اما در واقعیت، جلوی پیشرفت را می گیریم.

بنابراین اکنون، بازیکنان ما در حال رفتن هستند. در لیگ B.League ژاپن، در کره، تایوان و سایر لیگ های خارجی، فیلیپینی ها نه تنها دستمزد بیشتری دریافت می کنند، بلکه با آنها به عنوان حرفه ای های واقعی رفتار می شود، در معرض یک سیستم بهتر قرار می گیرند و توسط طیف گسترده ای از استعدادها به چالش کشیده می شوند. به این ترتیب توانایی تقویت می شود. اینگونه است که حرفه رشد می کند.

اینجا? PBA به یک سیستم بسته تبدیل شده است. خون جدیدی وجود ندارد. هیچ چشم انداز جهانی وجود ندارد. و سرگرمی به آرامی محو می شود.

اگر می خواهیم تغییری در جهان ایجاد کنیم، به تغییر نیاز داریم.

ما باید لیگ های حرفه ای را به عنوان یک تجارت واقعی تغییر دهیم، نه گسترش بازاریابی. تیم ها باید انگیزه ای برای کسب درآمد، سرمایه گذاری در توسعه مردمی و ساخت برندهایی داشته باشند که طرفداران از آن پیروی کنند - نه به دلیل نام شرکت، بلکه به دلیل وفاداری، سابقه و عشق به بازی.

ما باید در را به روی دانش خارجی باز کنیم - بازیکنان، مربیان، دانشمندان ورزشی و کارشناسان بازاریابی. وقت آن است که ناسیونالیسم کاذب را کنار بگذاریم و بپذیریم که می توانیم از دیگران چیزی یاد بگیریم.

آمریکایی ها تنها کسانی نبودند که NBA را ساختند. این محصول رونق گرفت زیرا اکنون یک محصول جهانی بود - با ستاره های بین المللی و مخاطبان جهانی. بسکتبال شایسته این است که در این سطح باشد.