همانطور که ما در مورد مسیر اقتصاد فیلیپین تأمل می کنیم، اغلب می شنویم که باید به 112 میلیون نفر از مصرف کنندگان خود، کارگران جوان انگلیسی زبان و آگاه به فناوری، و طبقه متوسط رو به رشد که به مصرف داخلی دامن می زند، افتخار کنیم. اما این سوال باقی می ماند: دقیقا چه چیزی می توانیم به اقتصاد جهانی ارائه دهیم؟

برای چندین دهه، فیلیپین به عنوان یک بازار مبتنی بر مصرف کننده به تصویر کشیده شده است، نه یک مرکز تولید. رشد تولید ناخالص داخلی ما در درجه اول ناشی از حواله های کارگران فیلیپینی خارج از کشور - قهرمانان مدرن ما - است که همچنان به افزایش درآمد خانوار و ذخایر ارزی ما ادامه می دهند. اما جدا از این کارگران شگفت انگیز و چند محصول کشاورزی که صادر می شود، دقیقا چه چیزی ما را در صحنه اقتصاد جهانی متمایز می کند؟

ما باید با این حقیقت دردناک روبرو شویم: ما یک پایگاه صنعتی محکم نداریم. برخلاف همسایگان آسه آن ما که در زمینه های الکترونیک، تولید یا مونتاژ خودرو شناسایی شده اند، فیلیپین همچنان به خدمات و واردات وابسته است. این امر با تغییرات مداوم در سیاست های اقتصادی ما هر بار که دولت جدیدی وجود دارد، تشدید می شود. مانند راننده ای که مسیر ثابتی ندارد، اولویت های ملی ما پیچیده است و بیشتر توسط سیاست هدایت می شود تا چشم انداز بلندمدت.

عدم ثبات سرمایه گذاران بلندمدت را بیرون می کشد و اعتبار نهادی ما را تضعیف می کند. ما به عنوان یک فرصت موقت دیده می شویم، نه یک شریک تولید اختصاصی. گردشگری، اگرچه مهم است، فصلی است و در برابر بحران های جهانی آسیب پذیر است - همانطور که در طول همه گیری دیده ایم. این نمی تواند تنها ستون هویت اقتصادی ملی ما باشد.

بنابراین، چه چیزی می توانیم به دنیا ارائه دهیم؟

اول، ما باید در صنایع ارزش افزوده سرمایه گذاری کنیم. فیلیپین می تواند خود را به عنوان یک مرکز جهانی برای برون سپاری پزشکی، فناوری مراقبت های بهداشتی و تشخیص دیجیتال قرار دهد. با تعداد فارغ التحصیلان پرستاری و بهداشت متحد، می توانیم یک صنعت برون سپاری فرآیند سلامت در سطح جهانی بسازیم - چیزی بیش از خدمات صوتی BPO.

دوم، ما باید خوشه های فناوری و مناطق نوآوری را پرورش دهیم. فیلیپینی ها ذاتا خلاق هستند - آنچه کم است حمایت از اکوسیستم است. ما می توانیم فناوری خلاقانه، راه حل های SaaS، خدمات فین تک و حتی پلتفرم های تقویت شده با هوش مصنوعی را صادر کنیم، اگر انکوباتورها بسازیم، به تحقیق و توسعه پاداش دهیم و به مخترعان خود دلیلی برای ماندن بدهیم.

سوم، ما باید کشاورزی را احیا و مدرنیزه کنیم، نه فقط برای امنیت غذایی، بلکه برای صادرات فناوری کشاورزی. با توجه به اینکه تغییرات آب و هوایی بر زنجیره های تامین تأثیر می گذارد، راه حل های کشاورزی گرمسیری پایدار و نوآوری های بیوتکنولوژی از فیلیپین می توانند به تقاضای رو به رشد جهانی پاسخ دهند.

چهارم، ما باید یک سیاست صنعتی محلی ایجاد کنیم که از تولید حمایت کند، نه فقط تجارت. ما باید تولید را شروع کنیم، نه فقط مصرف محصول. این به معنای تشویق کارخانه های کوچک تا متوسط، منبع تغذیه پایدار، تدارکات منظم و حذف تشریفات اداری از بوروکراسی است.

فیلیپین دیگر نمی تواند فقط یک بازار باشد. ما باید یک تولید کننده باشیم. به عنوان یک فروشنده، می پرسم: چه محصولاتی را به جهان می فروشیم؟ اگر نتوانیم به آن پاسخ دهیم، از کار افتاده ایم - ما فقط در حال مبارزه هستیم.

زمان آن فرا رسیده است که هویت اقتصادی ملی خود را تعریف و بازسازی کنیم. بیایید مسافر بودن را متوقف کنیم و رانندگی را شروع کنیم - با جهت، ثبات و هدف. زیرا اگر ما تصمیم نگیریم که فیلیپین چه چیزی برای ارائه دارد، کار دیگری برای ما انجام خواهد داد.

(تصویر از ویکی پدیا)